SpieghelKIDS

Hallo, halló,
Hier bibbervirus, ik voel me ziek. Gelukkig heb jij medelijden? Waarschijnlijk ben jij de enige. Iedereen heeft medelijden met iedereen, maar niet met mij. Voor jullie is het niet leuk – jaja, ik weet het, veel te vaak dramátisch niet leuk – maar hoe denk je dat IK me voel?! Ik probeer altijd een spelletje te doen, maar nu ben ik er helemaal klaar mee. Alle spelletjes kunnen me gestolen worden!

Ik zal je even vertellen hoe IK ziek geworden ben. (Maar hou er dan even rekening mee dat ik dus hoge koorts in me heb.) Ik dacht: o ja, ik zou je leuk gaan schrijven over Abraham en zijn zoontje. Dus ik ff in de Bijbel gekeken, en in nog wat andere boeken, want het moet wel kloppen wat ik je vertel, en wat denk je, wat blijkt? Toen Abraham het grootste avontuur in zijn leven beleefde hád hij helemaal geen zoontje! – Izak was al 37. Dus toen ze op reis gingen (gingen ze op reis!?), gingen ze als twee grote mannen! Misschien was Izak zelfs wel ietsje groter dan zijn vader. Misschien liep Abraham al een beetje krom van ouderdom. Je weet het niet, maar écht hé, en waar gingen de heren naar toe? Ze gingen naar een berg, om er een bizar spelletje te spelen: ik ben vader, jij bent mijn zoon en je weet het, overal wonen mensen die soms de gekste dingen in hun hoofd halen: ze geloven in goden die van mensenoffers houden. Ja hoe ziek kunnen mensen zijn, dat ze denken dat goden, en dat mensen voor hen. Echt te bizar voor woorden.

Soms zeggen ze: onze kinderen, daar kun je aan verdienen, dat zullen die goden wel indrukwekkend vinden. Tja, indrukwekkend hoor. Kotsziek word je van zulke lui. Ik dacht altijd dat ouders er voor de kinderen waren, maar nee hoor, hele volksstammen beweren het andersom: kinderen zijn er voor hun ouders. Mijn kind moet mij een goed gevoel geven. Mijn kind moet een topbaan hebben, kan ik lekker tegen iedereen zeggen: ja is mijn zoon, mijn dochter! Hoogste cijfers, geen zesjes, en werken zul je voor de wérkgod, we willen jou en je tijd en je gezondheid en je altijd alleen maar willen spelen en rotzooien en je niet eens een keer netjes gedragen voor de buitenwereld zoals het hoort, ófferen! Jij hebt eigenlijk niks te willen, jij moet doen wat wij fijn vinden. Ik hoop dat jij hier helemaal niets van begrijpt… Maar het is een wreed spel, door veel mensen gespeeld. We hebben onze kinderen voor de schone schijn and that’s it. Brrrr…, krijg jij het hier ook zo koud van?

Maar nu Abraham & zijn Zoon, daar zou ik je over vertellen. Abraham zei zo ineens op een doordeweekse dag, doodleuk en doodgemoedereerd: wij gaan dat spelletje ook spelen, eens kijken of God dat echt van ons vraagt. We gaan ervoor een eind reizen want als moeder Sara ons bezig zou zien, ze zou me nooit meer willen aankijken. En de grote Izak, ook nog eens Abrahams enige zoon (hij had ooit wel een broer, maar dat is een ander verhaal), hij zag wel dat zijn vader geheimzinnig keek maar verder wist hij nog niet hoe of wat. Eén ding wist hij wel, er was op de hele wereld geen vader zoals zijn vader: een man met een hart van goud. En dus speelde Izak het spelletje van zomaar op reis gaan, God weet waar naar toe, mee. Ja dit is het gekste, maar ook het móóiste verhaal ooit verteld.

Hout en vuurstenen mee: wij gaan offeren. Kunnen anderen alles (op)offeren, wij ook. Ik denk dat Abraham wel af en toe naar Izak geknipoogd heeft. Komen ze bij de juiste berg, zegt Abraham tegen de mannen die waren meegegaan om in ieder geval op de rijdieren te kunnen passen: dáár gaan we even offeren, we zijn zo terug. Izak krijgt bijna de hik van het lachen (hee, ik heb koorts he, dus misschien was het geen hik) en vraagt: nou hebben we nog wel een offerdier nodig. Denk je dat God daar niet aan gedacht heeft, vraagt Abraham met veel te luide stem. Izak knikken. Boven op de berg, Abraham: ga maar liggen. Izak liggen. De zon schijnt fel. En wat doet vader Abraham?

Hij laat een mes aan God zien. Is dit echt het spelletje dat veel mensen spelen? Iemand moet zich opofferen om een ander een beter of best gevoel te geven?! En God mag hun getuige zijn?! Zijn er ouders die hun kínderen aan ik weet niet wat allemaal opofferen? Alleen om God en de wereld te laten zien hoe belangrijk ze zélf zijn, hoeveel roem ze verdienen, hoeveel applaus?! Abraham schudt zijn hoofd, hij hoort nu overduidelijk zijn eigen naam noemen: Abraham, Abraham heet je toch? Váder van de wereld, dit idiootste spelletje dat in de wereld wordt gespeeld moet gestopt worden.

En wat doet Abraham? Hij laat zien hoeveel hij van zijn zoon houdt. Izak die in het volste vertrouwen was gaan liggen – uitdagend, brutaal de wereld inkijkend – Abraham helpt hem overeind. En lachend en hoofdschuddend gingen ze de berg af. Gelukkig met elkaar. Voordat ze de berg afgingen hebben ze nog samen God gedankt en geprezen, luidkeels zoiets als Halleluja gezongen: dat was hún offer.

Trouwens, later, veel later ging koning David op precies diezelfde plek bidden toen er een uitbraak van de pest was in het land. Ook zo’n erge pandemie als nu door mijn neefje Corona. Dat van die pest en dat David ging bidden is opgeschreven in de Kronieken van Israël. En op die plek van Abraham, Izak en David dus, is later door koning Salomo de tempel gebouwd. Die plek heet nu de tempelberg, en die is er nog steeds.

Nou ja, lang verhaal kort: toen Abraham en Izak weer thuiskwamen hebben ze er moeder Sara niks over verteld. Waar waren jullie nou, vroeg ze. Abraham en Izak keken elkaar even aan, en ze zeiden precies tegelijk: even een spelletje gespeeld! Sara schudde haar mooie grijze en wijze hoofd. Gekke jongens had ze, een oude hartendief en een jonge praatjesmaker. Het werd tijd dat Izak geen spelletjes meer zou spelen met zijn vader, maar serieus werd, zou gaan trouwen, kinderen opvoeden, dat soort werk. Met alle liefde van zijn hart, natuurlijk. – Nou ik vind het nog steeds een mooi verhaal. En ja, die Izak (zijn naam betekent: hij laat lachen), we komen hem wel weer tegen hoor, serieus of niet 😉

Groetjes,
Virus

PS. Wil je het oude verhaal over die twee, Abraham en Izak, lezen in de Bijbel, moet je Genesis 22 opzoeken.